KARABÜKLE DERTLEŞTİK.!

Bugün izin verirseniz…

Kendi adıma …

Karabük’le dertleşmek istiyorum.

Bunun yararı ne olabilir diye

Kendime sordum…

O zaman müsaadenizle cevaplayayım…

Karabük’le dertleşmek isteyişimizin nedeni ;

Cumhuriyetimize/tarihimize duyduğumuz sevgiden kaynaklanıyor.

Bu öyle bir durum ki; dertleşmeye başladığınızda …

Bazen sözcüklerin yetersiz kaldığına tanık oluyorsunuz.

Ama olsun…

Sözcük yetersizliği de çeksek…

Dertleşmenin yarattığı ferahlık, bize ilerisi için cesaret veriyor.

***

Evet…

“Sen Karabük…!

Fotoğraflardan da izleyebildiğimiz kadarıyla…

Dün Öğlebeli köyüne bağlı 13 evli küçük, köhne bir yer idin.

3 Nisan 1937’de …

Türk ağır sanayisini mahallene konuk ettin.

Zamanla geliştin.

Zirve yaptın.

Sadece Batı Karadeniz’in değil…

Bütün Türkiye’nin simgesi oldun.

Demir Çelik ve emeğin-emekçinin başkenti olarak tarihe geçtin.

Ağır sanayiin merkezi olarak …

Türkiye seninle var oldu.

Sanayi inkılabına başkentlik yapmanın bereketini ve mutluluğunu yaşadın.

***

Ne zamana kadar?…

24 Ocak 1980 ekonomi kararları ile…

Neo-liberal ekonomi siyaseti benimsenip…

Devletçi uygulamalar sona erdirene değin…

Nihayet…

1994 yılının sonlarına doğru …

Dönemin Başbakanı Prof. Dr. Tansu Çiller…

Demir Çelik Fabrikasının kapatılması kararı ile ilgili olarak..

“Dünyanın son sosyalist ülkesi de tarihe karıştı” diye basına demeç verip…

Karabük’te bir devrin sona erdiğini kamuoyu ile paylaşıncaya kadar..

***

Bu süreçte…

Sosyal devlet ve sosyal refah kavramlarını çöp kutusuna atıldı.

Türkiye liberalleştikçe, işsizlik arttı.

Devletin “sosyal ve baba kimliği” tarihe karıştı.

Devletçi Karabük; liberalleşmeye ve neo liberalleşmeye yenik düştü.

Demir Çelik İşletmesinin özelleşmesi ile sahipsiz kaldı.

İşçiler mağdur edildi.

İşsizlik arttı.

Evet…

Karabük, devletçi ekonominin bize armağan ettiği bir Cumhuriyet şehridir.

Ancak…

Bu mekanda artık tarih yeniden üretim yapmıyor.!

Yapılan üretim; kente istenilen mutluluğu veremiyor.

Söylemek gerekirse…

“Kardemir Büyüyor, Karabük Büyüyor” mottosu…

Karabük’te her yerde sorgulanır durumda…

Evet…

Dertleşmeyi dayanılmaz hale getiren durum da bu olsa gerek.

Ne yapmak gerekir.?

***

Beklentimiz…

Umudumuz…

Çabamız….

Karabük’ü ihya etmek.

Eskisi gibi olmasa da…

O’nu mutlu ve yaşanılır kılmak.

Bu…

Sizce…

 Mümkün olur mu acaba?