ÖYLESİNE BAŞLIKSIZ…!

Şimdi …

Yazıya böyle bir başlık koymakta …

Nasıl bir iş diye sormayın sakın.

“Öylesine başlıksız.”…

Bir anlamda..

Amacı olan bir isyan halidir.

Gerçek çok ilginç…

Amaç nedir.?

Kamu yararına…

Doğru işlerin yapılmasını sağlamak.

Evet…

Bugün şöyle düşündük.

Başlık atmayalım.

Yazının muhatabını da kızdırmayalım.

Yazık değil mi Ademoğluna….

Yerinde ne güzel oturuyor işte.

Dokunmayın Şaban’ıma …

Dokunduk ses gelmedi.

Sanki ruhsuz.

Kanı donmuş.

Yaşayan ölü…

Ademoğluna sesleniyoruz.

Şunu yap

Bunu yapma diye

Vallahi hiç gıkı çıkmıyor.

O halde…

Başlıksız yazarak.

İster istemez.

“Kızım sana söylüyorum. Gelinim sen anla ” diyoruz.

***

Maharet neymiş efendim

Etliye sütlüye dokunmadan yazmakmış.!

Kafa karışıklığı yaratmadan.

Yani..

“Yan gel Osman…

Beş dönüm bostan.”

Ne güzel değil mi?

***

Böyle bir şey mümkün müdür?

Evet…

Mümkün diyene bak sen.!

***

Başlıksız yazmak hiç alışılagelmiş bir usul değil.

Yazara sorarsanız isyan halinin yazılara yansımasıdır.

Neden?

Yazıyor yazar.?

Bir şeylerin değişmesi için.

Hatta…

Ancak…

Sonuç yok…

***

Başlıksız yazmak  …

Yazar nezdinde…

Sorumsuz muhataplara bir cevaptır.!

Öyleyse…

Önce sorumluk sahibi olmak gerekir.

Tarih, böyle kişileri muhatap alır.

Diğerlerini sel suyunda köpük yapar.

***

Başlıksız yazmak…

Bence bu kente duyulan saygının bir gereğidir.

Kenti sorumsuzluktan kurtarmaktır.

Zaten…

Asıl olan da budur.!