SÖYLEMEK GEREKİRSE…!

Her akşam haberlerde, televizyonlardan izlediğimiz…

 Nefret ve öfke görüntülerinin açıklaması ne olabilir?

Elbette…

Bunun birçok nedeni vardır..

Bana göre…

Esas nedenlerden biri şudur:

Kentlerde yoğunluk kazanan nüfus ve yapı değişikliğini izleyecek bir mekanizmanın olmaması…

Sosyolojik ve psikolojik müşahade yetersizliğidir.

***

Bir kere…

Bu insanlar kentte yaşamak için bir işte çalışmak zorundalar.

Ya iş bulamazlarsa…

Bir de buna refah içinde yaşama özlemini eklerseniz….

O zaman ne olacak.?

Mutlu olamayacaklar…!

Oysa insanların kente gelme nedeni nedir?

Mutlu bir yaşam sürmek.

Çoluk çocuğunu iyi bir okulda okutabilmek.

Şimdilerde…

Kentlerin bu özlemleri karşılaması mümkün değil.

Bakın…

Yollarda bile zor yürünüyor.

Trafik derseniz hepimizin malumu…

Öyle ya…

Her şeyin olduğu gibi…

Kentlerin de bir kapasitesi var.

***

Şimdi….

Kentte ilk gelenler kendi işlerini kurdular.

Belli bir süreç geçtikten sonra kentsel yaşama ayak uydurdular..

Arkasından gelenler de akrabaları sayesinde bir işe yerleştiler.

Bunların kentlerde okuyan çocukları da iş buldu.

O kadar…

Artık her yer doldu.

Beton binalar gökyüzüne doğru yükselmeye başladı.

Dolayısıyla her yer betonlaştı.

***

Pekala…

Yeni yerleşim alanları oluştursak  ne olur.?

Hemen söyleyelim.

Yeni rant alanları oluşur.

Sınıf farklılığı kendini iyice belli eder.

Kentte nüfus yoğunluğu giderek daha da artar.

İnsanlar mutlu olmak için yeniden arayış içine girer.

Sonuç…

Mutsuzluk…!

Umulan olmaz…

Umduğunu bulamama sonucunda…

Bir süre sonra insanlar her şeye küsmeye başlarlar.

Küsme nefrete dönüşür.

Olanlar olur..!

Bir anda yeni bir hastalık gibi şiddet patlaması yaşanmaya başlar.

Kadına

Sağlık çalışanlarına…

Taksi şoförlerine…

Öğretmenlere…

Ve daha nicelerine…

Saldıralar moda haline dönüşür.

Sonunda olan olur.

Ev sahibi, kiracısını öldürür.

Oğlu para için babasını bıçaklar.

Annesini de yaralar.

Kitleler..…

Çaresizlik batağında kimliklerini kaybederler.

Kendilerine de tanıyamaz hale gelirler.

Söylemek gerekirse…!